1
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
540
Okunma
Bu içimdeki çığlık çığlığa yaşananlar sessizlik gibi yansıyor hapishane duvarlarımdan bile soğuk bir o kadar da Akdeniz akşamı kadar sıcak yüzüme.
Yorgunluğum her halimden anlaşılır.
Bir an önce Bu hayattan kurtulmak istiyorum. Güzellik , mutluluk arıyorum . Sebebsizce hayatıma salça olan insanların kırmızılığı epeyce fazla geliyor.
Her fırsatta aşağılık bedenim ve bir hayli eskimiş ruhumla kendime söyleyemediklerimi yazıyorum . Kendiliğinden yazılan kelimeler cümle oluyor her satırda.
Bir an önce yaşamanın arzusuyla yanıp tutuşan kalbim. Kimsesizliğini bilmiyor bile...
Ne kadar da yalnız ve çaresiz... Çok yıpranmış , defalarca kullanılmış...
Artık hiç bir işe yaramıyor.
Özlem Acar
Cevap Yaz