dışarıda kar var..
eve geliyorum akşam olmak üzere..
kapıyı açar açmaz ılıklık çarpıyor yüzüme oh diyor ne güzel sıcacık..
dışarıda keskin bi soğuk, iliklerime kadar işleyen..
bu soğukta dışarıda kalanlar geliyor aklıma tadım kaçıyor üzülüyorum..
dua etmekten başka bir şey gelmiyor elimden..
üzerimdekileri değiştiriyorum hemen..
evdeki derin sessizliği kapı gıcırtıları bozuyor..
mutfak kapısında duraksıyorum, canım yemek istemiyor..
salona geçiyorum.. içinde olduğum sessizliği bozmak için radyo açıyorum hemen..
geziyorum frekanslar arasında haber ajansına takılıyor kulağım..
kar geliyor diyor ajanstaki spiker bütün yurdu etkisi altına alacakmış..
yok bu akşam içimde sebebini bilmediğim bir sıkıntı var ne yapsam keyif alamıyorum en iyisi uyumak diyorum kendi kendime..
kendim dahil evdeki hayat belirtilerini kapatıyorum usulca, uykuya dalıyorum..
bi ses ile irkiliyorum, çalar saat..
etrafıma bakınıyorum önce nerdeyim kestiremedim..
evimde yatak odamda olduğumu anlıyorum..
pencereye takılıyor gözlerim bir iki gün önce cama yazdığım isim buğu yapınca yine gün yüzüne çıkmış..
son günlerde hayatı sessize almamı sağlayan o isim..
cama yaklaşıyorum kar yağmış bütün gece, beyaza bürünmüş bütün evler ..
okullar tatil olsa gerek çocuklar sokakta..
rengarenk, beyaz örtünün üzerinde çiçek misali..
dışarıda kar var..
ama sen yoksun..
biz yokuz..
neye yarar..