Düşünüyorum da,
Sanırım en büyük korkumuz olduğumuz gibi görünmek. Yumuşacık kalbimizin fark edilmesi, Naif yönlerimizin keşfedilmesi, Cesaretsizliğimizin,beceriksizliğimizin anlaşılması,
Serde korkularımızın esiri olmak var mış gelmişten gelecege.....
öyleki ki her gün güzel geçmeyebilirdi olası yaşanmışlıklarda
öyle bir an gelmiştir ve derizki Öyle uzak olsakki herkesten her şeyden , herseyi unutsak uzaklarda olsak
ama içimizdeki yerimİz, uzakları aşıyor.. Bütün özlediklerimİz,sevdiklerimiz bizden ayrı yaşıyor.’YA
Olgunlaştıyor zaman insanı; Yenilmenin yeniden başlamak olduğunu öğretiyor,
Beklememenin hafifliğini hissedince, Mutluluğun masa nisa kasa yerine durdugunuz yer ve bakış açısında oldugunu beyninize kazıyor. Sonuç:Ya her şeyim yada koskoca bir hiçim,
sorma dünya benim degil yalanda olsa ne kare nede dikdörgen nede yuvarlak anlıyan varmı? Hangi biçim.
Bir kördüğüm ki içimde, çözdükçe dolaşıyor.
Ama yaşanılan ömürde yaşadıgın her günün içinde bir güzellik mutlaka vardır diyorum başladıgım her yeni güne hamd ve şükrederek
Her şeyini anlatacağn bir dost ararken,Kendimi kendimle konuşurken buluyorum
ve anlıyorum ki;Esrarengiz bakışların fermanını yazar gibi...okunmamış mektubları yüreğinde saklar gibi..sanki onca yılı hiç yaşamamış yada beş dakika gibi yaşamış gibi
bir dokunsalar yargısız infaza ugrayacakmışım gibi...manası çözülmeyen buğlumagrur bakışlarımda...dile gelmeyen yaşanılmamış gercekler umutlarda...
yıllara meydan okuyan o dik duruşlarım olmuş
....sanki bir kör kurşunla yüreyimden vurulmuşumda kalbimdeki dost mezarlıgından haberim olmamiş
farklı bir renkler olmuş! grinin ifade simgesi
boşveerrrrrrrrrr
diyorum haydi gülümse biraz oglum olan olmuş gülsün gözlerinin içi
bilki :İnsanın en iyi dinleyicisi yine sadece yaşadıgı sürece kendisi ...