" YOKMUŞ GİBİ "
Havalar soğuk bugünlerde...

Onun kolları nerde?
Kafası?

Zayıf, kirli çocuk; Millet caddesinin kaldırımında, sırtını duvara yaslamış, bacaklarını gövdesine çekmiş, pantolonu yırtık eski ve kirli...

Kolları, kafası ? Hani yok.

Ama kazak var, pantolonuna çok uyumlu; kirli , eski, yırtık.
Modayı takip ediyor olmalı.

Çadır yapmış kazağını, yastık yapmış.
Hmm, marjinal...

Yanında kimsecikler yok, yalnız.
Ergen işte, asi gençlik!

Tramvay geçiyor, otobüsler, arabalar; sabahın bu vakti, İstanbul’un en kalabalık yerlerindeyim, benim de acelem var; diğerleri gibi.
O çocuk dışında... O öylece duruyor.

Karnım tok,
Hava soğumuş da, ben hazırlıklıyım; terledim bile; abartmışım.

O çocuk niye kıpırdamıyor?
Hayır hayır... Uyuyodur, serseri işte, gece içmiş içmiş uyumuş.

Dokunayım mı?
Kalbi atıyor mu diye?
Karotis’ten bi bakıversem?
Yok yok... Herkes yürüyor gidiyor...

Tamam İstanbul! Kızma! Sakin!
Bakmayacağım bir daha o tarafa.

O yokmuş gibi, o çocuğu hiç görmemişim gibi...
Acelem var,
doktor olup, dünyaya yardıma gideceğim...
Herkes gibi.

Tamam İstanbul,
Ben de görmedim;
Zayıf, kirli çocuğu
.
Bugünlerde havalar soğuk...