Bu kavanoz dipli dünyanın dipsiz hayatları.bana da bir boşluğundan soluk verdi. tuzunu şekerini baharatını ayarlayamadan yaşattı zamanlarını.acıların ardına kısa süreli tatları hazmedemedim.yetmedi.acılar nasıl da yakıyordu dudaklarımdan ta içime.sıkışmış kalmıştık aynı kavanoza bir dolu insan .çırpınasıya tırmanışlarımızı gören de olmuyor ,boğuluyorduk kimi zaman .her yenisi geldiğinde aldığımız nefes bize yetmiyor hepimiz aceleyle tüketiyorduk.sıraya dizdiğimiz ömrümüzün anları geri dönüşsüz ilerlerken haykırışlarımız bizden uzak kalıyordu.biz bize uzak düşüyorduk.birlikteydik artık ve kalabalık.yüzlerce çiyan .onlarca çakal.gayreti bitiyordu gücümün,yürekte karanlık hakimdi bu gece geceye.dibini gördüğüm hayatımı kontrolümden çıkarmış bende artık kendimi hayatın kollarına bırakmıştım.birer birer olduğumuz yerlerden doğrulduk ve dökülmeye başladık dünyaya.birbirimizi ezerek.acımadan .duygularımızı görmezden gelip de delicesine hayata ilerleyerek.sevgiyi ellerimizde boğup ayak altımızda ezerek.kendimize düşman saydık hislerimizi.esir etmeyelime çabalarken biz geleceğimize en kırılmaz zincirleri ekledik.....