Çok şiir yazdım aşk üzerine , her şiir de yeni bir ayrılık acısı hissettim. Masallarla bezenmiş bir hayal dünyası yarattım zihnimde. Aşkı da gördüm ayrılığı da acıyı da tattım mutluluğu da her yeni cümlede kendimi buldum ,her sayfa sonun da kendimi yitirdim.
Herkes iyiydi benim dünyamda kötülere yer yoktu. Zihnimin uçsuz bucaksız boşluğunda kötülere yer yoktu. Sonra bir gün , kötülük sindi kalemime sayfalarıma çöktü deliliğin ahlaksız küfürleri. Aşkı unuttum yenilmiş bir yalnızlığa büründüm yapamadım kurtulamadım bu kör girdaptan. Teslim oldum her şeyimi kaybetmişcesine ve her şey hiçten kaybolurken.
Ve çıktım serkeş çukurundan o zaman gördüm gerçeği. Dünya ne kadar da kötü bir yermiş meğer. Kendilerini iyi gibi gören kötülüğün kölesi olmuş insanlara baktım hepside ne kadar körlermiş. Aydınlık sandıkları zifiri karanlıkta ve bende kötüyüm artık adalet kavramını unutmuş İNSANOĞLUN’UN arasında…




{ KISA AMA HERKESE HER ŞEYE YETER MI BU MEKTUP ADALET DUYGUSU DOĞAR MI TEKRAR BİLMİYORUM }