isyan ettiğim zamanlara takılıp kaldığımda ne kadar manasız bir ruha sahip olduğumun farkına varıyorum.evet gerçektende bu böyle
ne zaman nankörleşsem
ne zmana kibirim limitini aşsa
aslında ruhumun ne kadar gereksiz olduğunu görüyorum
üzülüyorum tabii sen bu olmamalısın diyorum
zoraki gülümsemeye çalışıyorum ama olmuyor.dudakalrım yalancılığı kaldırmıyor
ki dudaklarım kaldırsa
yüreğim ne der buna bilmiyorum
daha doğrusu aramızda uzun zamandır bir sohbet yok
küs gibiyiz ne o ne de ben bir barış adımı atmıyoruz
geçen gün ona en son ne zmana aşık olduğumu sordum cevap bile vermedi hıyar:)
ya bana olan sinirinden yahut da belkide çok ama çok uzun zaman geçtiğinden yada verilecek bir cevap olmadığından
bilemiyorum
neyse bunlar kimseyi ilgilendirmez bunlar benim kalbimle olan özelim
gazeteler yazmazsa seinirim:)
ne diyordum
bu aralar o kadar isyan ediyorum ki ve o kadar nankörleştim ki hayata karşı bu beni o kadar çok rahatsız ediyor ki
bazen bana verilen şu nefesi
bana verilen şu iki elimle keseyim diyorum
ama bende o cesaret nerde
ki bu büyük bir günah
farkındayım
o yüzden bu lanet düşüncelerden sıyrılıyorum çabucak
ama
hayat ne kadar garip
yada ben ne kadar acizim
sorunumu biliyorum
çöüzümünü biliyorum
ama çöüzme dair bir adım bile atamıyorum
ya çok aptalım
yada yaşamanın değerini bilmiyorum

sizce?