SEN DUR, BİZ GİDEK
Çona’nın Memet’le Takaydın Haydar’ın karısı Fadime oturuyorlar kapı önünde. İkisi de piri fani. Hayatlarının sonbaharındalar. Çona’nın Memet’in evi Oğulcuk’un ana caddesi(!) üzerinde. Düz ayak. Yol boyu gidip gelenler selam veriyor. Hal hatır sormalar oluyor. İnsan yüzü görüp hasbihal ediyorlar. Zaten komşular. Caddenin üst yanında Takaydın Pınarı. Hemen bitişiğinde Fadime ananın evi. Alt tarafında da Çona’nın Memet’in malikanesi var. Komşu ve akraba olurlar.
Fadime ananın eşi Haydar bu dünyadan göçeli yıllar olmuş. Gitmiş de gelecek olmuş. Fadime ana yaşına göre sağlıklı. Konuşması, hafızası yerinde. Çona’nın Memet’ten on beş yaş büyük.
Çona’nın Memet gözlerinden ameliyatlı. Gözlerindeki karasuyu aldırdı. Şimdi gözlük takıyor. Gelip giden takılıyor Çona’nın Memet’e:
-Memet emmi, gözlükler de yakışmış ha...
Memet emmi zevkten dört köşe:
-He ya, dünya varımış. Gozlerimdeki perde kalktı. Gozlukleri dakıncı taa Angıtgayası’nın üsdündeki angıtları gorüyom çok şukur...
Gülüşüyorlar. Gülseler oynasalar da gönülleri hoş değil. Yaş kemale ermiş. Kahpe feleğin değirmeni dönüyor. Nöbeti gelen gidiyor. Bir ölüm haberi duysalar ikisinin yüzünü de bir hüzün bulutu kaplıyor.
Yine böyle bir gün. İkindi sonrası. Sela veriliyor. Su selası. Kim öldü acep? Keşke su selasından önce söylense ismi ölen kişinin. Yok.. Önce sela, sonra Hakk’ın rahmetine kavuşanın kimliği! İnsana işkence eder gibi...
Kulak kabarttılar. Merak ediyorlar, ölen kim? Fadime ana dedi ki:
-Memet, Memet! Filan öldü,falan öldü. Sıra bize geliyor herhal...
Çona’nın Memet’in bir kulağı su selasında. Terslendi:
-Nöorek Fadime hala? Sen dur da biz gidek öyleyse!..
Fadime ana bir daha ağzını açmadı. Kalktı usul yavaş tuttu evinin yolunu.