Cehennem diyorumda sahi sen bilmezsin....! Duydun butun feryatları, belki de gördün...! Nasıl unuturum ki? Nasıl unutulur ki kadere sustuğum gün? Susupta satır satır yazdığım gün...!. Ölümle tanıştım ben o gün...
Ölüm haberi hiç acı vermezdi bana başkalarından duyunca...
Ögrendim, yüreğime düştüğü gün!
Kanayan bir kalp otururdu sürekli karşımda, inanmazdım üç günden sonrasına...
İnandım; o kalbi taşıdığım gün...!
Haberin geldi ilk önce " başımız sağolsun" yazdılar kara kara lekelerle...! Sonra koştur koştur kara bir habere....!
Sonrası mı?
Sonrasında beyaz bir elbise...
Dogum gunu hedıyen var dedim de, " bakalım ne aldın begenmem belki" dedin inadına söylercesine...!
Sahiden begenmemişsin "kefeni" giydiğin gün anladım...!
Sevmem ben oyle lux yasantıları, rahat yatakları derdin de gülerdim deli mi bu adam diye?
"Tabuta " girdiğin gün anladım...
Ne cok yazmıstı yorgun gözlerle genç kadın, acının tarıfı yok dedıklerı bu olsa gerek onca satıra ragmen hala bitmedi dediğinde, anladım...!
Sonra sordum nedenini ; nıye şimdi yazıyorsun butun bunları söyleseydin ya dedim...
"DÜNYA’DAKİ CEHENNEMİM YAKLAŞIYOR " DEDİĞİ GÜN ANLADIM....!
MEĞER ÖLÜM GERÇEKTEN SONSUZMUŞ ONCA SATIRA RAGMEN ACISI DİNMEDİĞİ GÜN ANLADIM....!