Gençlikte her şeyi dobra dobra söylüyorsun, cıs yapıyorlar. Yaş geçtikçe anlıyorsun ki her doğru her yerde söylenemez ve bir doğruyu karşındaki insana göre farklı tarzlarda, olumsuzluklarla zihinleri kirletmeden, karşındakini tahrik etmeden ifade etmen gerekir.

Hatta bazılarına ancak susarak, halinle bir şeyler anlatabilirsin.Kimileri ise ona bağırmazsan duyamaz. Bunlar nazik ve sakin bir üslubu eziklik sananlardir.

Bazılarına da ne yapsan anlatamayacagini da kabul etmelisin. Çünkü onlar, sadece kendi kafasını yaşamaktadır.

Çok az insana da içinden geldiği gibi konuşabilirsin. Onlar ne söylersen söyle, senin iyi niyetle söylediğini bilen ve seni her halinle seven gerçek dostlarindir.

Demek ki bir dili dilbilgisi kurallarına göre konuşmaktan çok kiminle hangi üslupla konuşacağın daha önemliymiş, öyle değil mi?

Bunu anladığında sözcük israfı yapmamayi, bedenini ve ruhunu yormamayi, enerjini korumayı da öğreniyorsun.