Sonbahar gelir sedalar mevtalarda gizlenir.
Mevtaların mezarları ulu ortadadır.
Gelen ve giden farkında olan ve olmayan basıp geçer.
Onları okşayan sinesinde taşıyan ve değer bilen bir tek yağmurdur.
Yağmurun dili yok vefa bilir.
Yağmurun elleri yok teselli olur.
Yağmurun gözleri yok can bilir ve can olur.

Mevtalar her güz vaktinde sayısızdır.
Bu mevsimde durmadan sela okunur sessizce.
Diğer mevsimler benzemez güz vaktine.
Onlar ince ve narindir.
Nadide ve zariftir.
Onlar biz fark etmesekte can verirler bize.
Canlarını feda ederler ruhumuz duymaz.
Serap olurlar tınlamayız.

Acaba insanlık tarihinde meftalarını kollayan oldu mu hiç?
Ağacın yeşil yaprakları gazel olur.
Gazel olunca mefta olur.
Kimin umurunda?

Konçuy (Alaz Serdengeçti) - 01.10.2015

Not: a) Bu deneme yazısı ilk kez 23 Kasım 2014’de şahsi seyir defterimde yayınlanmıştır.