"Bir gün gelir de unuturmuş insan
En sevdiği hatıraları bile
Bari sen her gece yorgun sesiyle
Saat onikiyi vurduğu zaman
Beni unutma
"

Demiş Ümit Yaşar Oğuzcan, ne güzelde anlatmış yanlızlık korkusunu. İnsanlar hep aynı korkuyu yaşar unutulmak, hatırlanmamak, anılmamak hiç bir yerde ve hiç bir şekilde...

Peki hiç sorduk mu kendimize unutulmamak için gerçek anlamda neler yaptık şu fani dünyada. Mevlana’yı herkes tanır ve her zaman onun alıntı yazılarını bir şekilde arkadaşlarıyla otururken yada bir internet sitesinde paylaşım olarak sunar. Neydi onu bu kadar hatırı sayılır bir insan yapan, neydi ona bu kadar saygı duymamızı sağlayan. O öyle biriydi ki sadece kendini düşünüp söylemezdi kelamlarını, bütün insanların kendine bir pay çıkarabileceği söylemlerdi onlar. Peki neden şimdi bu tür düşünceye sahip insanlar çıkmıyor dünyada, yada çıkıyorda biz mi görmüyoruz onları ? İnsanoğlu denilen varlık öyle bir hale gelmiş ki kendinden başkasını düşünmeyen birer bencil, egoist makinalara dönüşmüşler. Makina diyorum çünkü bazı şeyleri gerçekten otomatiğe bağlamışlar. Mesela ;
Evli bir erkek düşünün sabah işe giderken karısı ondan kendine biraz zaman ayırmasını ister çocuğu akşam gelirken ona çikolata veya gofret getirmesini ister makina haline gelmiş bu adam kendini işine o kadar kaptırmıştır, o kadar para kazanma derdine düşmüştür ki eve döndüğünde ne karısına zaman ayırabilmiştir yorgunluktan, nede evladının isteğini alabilmiştir unutkanlıktan. Bu genelde her sabah ve her akşam böyle olur. Geriye ne kalıyor peki, kalbi kırılmış iki yürek ve basit birşeyi bile yerine getiremeyen vicdanı incinen bir baba yüreği.

İnsanlar yaptıklarıyla anılır; ne ekersen onu biçersin diye boşuna dememişler. Sen ne kadar çevrendekilere yararlı bir insansan o kadar Mevlanasın, öldükten sonra bile seni hatırlayacak birileri mutlaka olacaktır. Dünya sadece kendi etrafımızda dönmüyor, her insan farklı bir dünyaya açılan bir kapıdır. O kapıyı çalıp içeri girmesini bildikten sonra insanların üzerinde yarattığınız o mükemmel izlenim hiç bir zaman unutulmayacaktır. Kendi dünyalarında yaşayan bencil insanlar ise kaçırdıkları binlerce yeni bir dünyayı tanıma ve o dünyayı keşfetme zevkinden sonsuza kadar mahrum edilmiştir yine kendi taraflarından.

Unutulmak, hatırlanmamak istiyorsan kapan kendi dünyana bencil insan, kapan ki kendi yalnızlığınla boğuş dur bir ömür boyu. Dışarda milyarlarca dünya varken sen bir dünyaya sıkış kal. Nasıl olsa seni kimse hatırlamayacak ve mutlaka UNUTULACAKSIN.

Unutulmayacak insanlar şunu bilin ki her zaman yaptıklarınızla paylaştıklarınızla sonsuza dek HATIRLANACAKSINIZ size dünyalarını açmış insanlar tarafından.


Yeni dünyaları keşfedebilmeniz dileğiyle...