Maviydi ölen gözlerinin güvercin uğultulu tortusu
O korkusuz bilinmezlikte bilememiştim kendimi
Bilemiştim sana

Bilemedim
Gelemedim
Sonsuz bir boşluktum, kendim !

Düşecektim o boşluğa, söz vermiştim…

Ah benim ayak izlerimin takipçisi... Tetikçi, katil karıncaların yavaşlığında sızlayan kararsızlık ilmeğimin düşü… Uzundu ip, ah dolayamadım boynuma.


Çanlar çalarken o meydanın göbeğinde ve hayal şehirlerin caddelerinde gölgenin dolaştığını bildiğimden yapamadım… Ölüm ikiz olacak, yaşam ikiz ölecekti çünkü… Dokunamadım…
Darağaçlarını alnından öpmek b/aşkaymış. Anlamamışım neden geç kaldığımı gözlerine… Neden ölüm daha erkenciydi, kanatlarım neden kırık…Baktım karanlık perdelerini aralayıp gözlerine…Ay ışıklı bir geceye düşen cemreydi gözlerin. Bir dua gibi sakladım seni kendime…
Gözlerinin ninnisinde uyutmaya çalıştım çocukluğumu
Seni aradım ülke bildiğimiz aşk ikliminde

Hayaletler dolaşıyorken anı defterinin sararmış sayfalarında, kitap kurtları gibi koklarken zamanı an’ın teninden biz, gizi lbir sırrı paylaşıyordu, sırı dökük kırık aynalarla yüzlerimiz…
Ben şiirlerimi hep sana yazmıştım, bilgeydi kalem, aşkın bir nehir kenarında unuttuğu çakıl taşının kirinde temizlenmişti aşk…
Pas tutmuş zamanın demirlerinde pıhtılaşmıştı kanımız…
Bir mahzen karanlığında doğurmuş olmalıydık aşkı, tanrı olmalıydı adımız…
Tanrı,zifiri karanlığın ilmeğinde öldürmüş olmalıydı adını, adımı, adımlarımızı…
Ve yılların içinde demlenirken kadın, sarhoş edeceğinden bihaber akmıştı dünyaya, pek bir erken doğmuştu anda zaman, zamanda tutku. Esrik bir zaman sarkacına üfledim adımızı , bileklerimi kestim senin için, kan izlerimi takip eden leş kuşlarının gagalarından kustum dünyaya, içimin nefesinde boğduğum kuşları, aşkı gebe bırakan bir ülkede uyudum ! Cesedim çocuk kaldı.
byapieceofrose- 16 haziran 2015