İnsan mutlu olmayı öğrendiği gün herkesin mutlu olmasını istemekle kalmayıp, herkesin mutlu günleri için çabalarına başlayacak. Bununla birlikte insan sevgisinin, ön planda tutulması gerekilen bir olgu olduğunu ve mutluluğun temel kaynağı olarak aşılanması gerektiğini hissedip, davranışlarında insanlara uygulamalı bir eğitim sunmuş olabilmek için dikkatle, üstüne aldığı sorumluluğun propagandasını yapacaktır.
Şimdi ülkemizin mutluluk tablosunu inceleyelim. Geçenlerde sosyal medyada gözüme bir haber ilişiverdi, haberin içeriği şöyle; en mutlu yüz ülke, tabi meraklanıp hemen Türkiye’nin sıralamasına baktım ancak ülkemizin ilk yüzde bile olmaması farklı bir bakış açısı yarattı. Evet ülkemiz en gelişmiş yirmi ekonomiden biri olabilir ancak bu insanlarımızın mutlu olmasında etkili bir etken değil çünkü gelir dağılımında günden güne bir uçurum yaratılmış durumda. İşsizlik oranının doksanlardan bu yana azalmış olmasına rağmen bir tatminsizlik söz konusu buradan şu deyimimizin hakkını da vermiş olduk olacağız ‘’para saadet(mutluluk) getirmiyor. Para mutluluk için sadece onca nedenden biri tek başına hoşnutsuz bir kavram.
Arkadaşımla dalgın dalgın yürüdüğüm esnada arkadaşımın söylediği bir söz yerini buldu gözlemlerimde. Bana söylediği şey gülen insanların hemen göze çarpması, dikkat çekmesiyle ilgiliydi ve bu durumun çekici olduğu kanısındaydı. Bu sözler üzerine dikkat kesilip, üzerime doğru akan onca insanın simasında aradım birer farkındalık. Gözlerimin ifadesizce insan seline bakmayı kararlaştırıp bunu uygulaması değişik duygulardan bir his oluşturdu içimde…

R. ADİN’le (taksim gözlemi) 28.06.15