Eylül, sadece bir ay değil,güzellikleri,acıyı,hüznü,ayrılığı yaşatan koca bir mevsimdir bende.Ruhum da değişkendir eylül havası gibi kâh neşeli kâh hüzünlü.
Sabah serinlikleri üşütürken bedenimi, sapsarı üzüm salkımları gibi bir öğle güneşi ısıtır içimi.
Eylülde deniz bir başka güzeldir.Mavinin binbir tonuna bürünür.Turkuvaz renkli sularda balıklar,denizin dalgaları ellerimde oynaşır.
Bütün güzelliğine rağmen ayların içinde hüzün nedense en çok eylüle yakışır.
Kıyılar,sahiller yavaş yavaş yalnızlaşır,Kahkaha sesleri kesilir.Kediler,köpekler kapanan yazlıkların kapısında bekleşir. Artık gelmeyecek olan ev sahiplerinin yolunu boşuna gözlerler.Daha dün kapının önünde keyifle kuyruk sallarken anlam veremezler bu terk edilişe,inanmak istemezler.Umutla uzun süre ev sahiplerinin yolunu boynu bükük beklerler. Ve umutlarını yitirdiklerinde onlar da yavaşça evlerini terk ederler.Yazlıklar iyice yalnızlaşır.Dün cıvıl cıvıl olan bahçe,bugün hüzne bulanır.
Eylül,öyle bir aydır ki bitenin hüznüne başlangıçların sevinçleri karışır.
Belki de bu yüzden tadı hep biraz buruk,biraz da kekremsidir.Eylülde her şey biraz daha zordur.Ayrılıklar ,kavuşmalar nedense hep eylülü bulur.
Yazın son demlerinin güzelliği,kışın hüznüne karışır.Belki de sırf bu yüzden gönül bir türlü kışa girmek istemez.Kıyıda köşede yazdan kalan günlerle avunmak ister.
Eylülde yağan yağmurlarla birlikte yapraklar ayrılırken ağaçtan,ruhlar da silkelenerek kurtulmak ister yüklerinden.Eylül ağaçları soyduğu gibi ruhları da soyar,gizliyi,saklıyı saçar ortaya.Görmezden geldiğin ne varsa dikilir karşına. Zordur Eylül’de aşk,Eylül’de acı ,eylülde yalnızlık zordur.Çünkü bitenin başlayana değdiği yerdir eylül.
Kimbilir; akşam üstleri güneşin kızıl ışıklarında yıkanan, kıpkızıl ağaçlar,yapraklar mıdır hüzne davetiye çıkaran.
Yoksa şarkılardan,şiirlerden sızan,incecicik bir bürümcükten süzülür gibi akan duygular mıdır hüzne çağıran...
Canan YÖNTER