Yaşanan acı-tatlı her olay,
her güzellik;
kıymet biçilemez bir hazinedir, korunması gereken... Sevgi emektir! Çiledir! Vefâdır, sadakattır FAKAT bazen çok ağır fedakârlıklar gerektirir!..

Pek çok kimse farklı düşünse de, gerçek sevgide, muhatabın sevgisi sorgulanmaz! Kişi ancak kendi duygularının mesuliyetini taşır.
Seven; yüreğinin sesine, dolayısıyla kendi öz duygularına vefa gösterip, sadakatli kalmakla mükelleftir.. İhanete bile uğrasanız, yaşanan güzelliklerden pişmanlık duyulmamalıdır, hatıralar en değerli hazinemizdir acısı/tatlısıyla...
Sevgide güzel olan şüphesiz ki; karşı tarafın da aynı duygular içinde olmasıdır lâkin bu her zaman mümkün olmayabilir.. Gerçek anlamda seven biri; “sen sevmezsen, ben de sevmem” diyemez! Şartlar ne olursa olsun böyle bir cümle kuramaz! Yüreği buna elvermez! Ne AH edebilir, ne de fena düşünceler besleyebilir, yürekten sevmişse eğer...
Sevmek;
gerektiğinde vazgeçmeyi de göze alabilmektir.
Gönül sarayınızın vazgeçilmezi gitmek istiyorsa; demek ki kalmaktan mutlu değildir ya da onu engelleyen bir durum vardır. Sevdiğiniz kişinin mutsuzluğunu istemezsiniz; içiniz kan ağlasa dahi yapmanız gereken, onu en iyi dileklerle selâmetlemek...
Yaşanan her şey için teşekkür etmek.. Sizin için ne ifade ettiğini, ne kadar değerli olduğunu söyleyerek uğurlamak;
“Mutluluğun İçin Ruhum Niyazda” diyebilmek.. Gerçek sevgi bunu gerektirir, diye düşünüyorum. / Metanet Yazıcı