Zamanın birinde Anadolu’ da, yokluğun, açlığın olduğu bir dönemde, 9 çocuklu fakir bir aile yaşarmış. ,
Anaymış kol kanat geren çocuklarına.
En büyük can yoldaşıda en büyük oğluymuş.
Delikanlı, cesur, güçlü, gözü karaymış.
Ana bu ya ayırmazmiş oğlunu çocuklarından ama ayrı severmiş büyük oğlunu.
Oğluda bilirmiş bu değerli sevginin değerini.
Paylaşırmış kardeşleriyle anasından aldığı o değerli sevgiyi.
Hiç hak yemez ve adilmiş.
Çobanlık yapar, kardeşlerine bakarmış.
Gerektiğinde de zenginin malından çalıp, doyururmuş kardeşlerini.
Yokluk var açlık var, mecbur kalırmış yapmaya.
Anası, çobanlık yapıyor diye, diğer çocuklarından sakladığı biricik yumurtayı pişirirmiş ona.
Delikanlı o yumurtayı dokuz parçaya böler, her bir lokmayı adil bir şekilde kardeşlerine verir, son lokmayı ağzına atar öyle gidermiş davar gütmeye.

Yine böyle bir günde, temmuz sıcağında doyurmuş küçük karınlarını.
Ve seslenmiş bacısına.
Bacısı henüz 5 yaşlarında.
’Hadi bacım çoban eşeğimi damdan çıkar, gideyim demiş’
Küçük kız oynaya oynaya dama gitmiş.
Damın kapısını hafifçe aralamış.
Bir ayağını içeri usulca atmış.
Ve
Kapının 1 metre ötesinde
Kıbleye dönük, uzun entarili, diz kapaklarını örten
başında gri fesi olan, bembeyaz sakalı, uzun ince ince kaşları dökülmüş gözlerinin üzerine
namaz kılarken, ak saçlı bir dede görmüş.
Önce irkilmiş küçük kız.
Korkmuş birazda.

Kezban ebe diye ardına seslenmiş.
’Ebe ben damdan ağamın (abi, baba) çoban eşeğini çıkaracağım, dama girsem dede beni tutar mı’

Kezban ebe söylenerek kalkmış, oturduğu taşın üzerinden, damın tahta kapaklı penceresinden göz atmış, içeriye bakmış ’Yavur köpeğin kızı, burda dede ne arar, hadi git çıkar eşeği’

Küçük kız tekrar bakmış dama, bir kez bir defa gördüğü ama hiçbir zaman unutamadığı o sahneye.

Görememiş bir daha ak saçlı dedeyi. Gönül rahatlığı ile girmiş ağasının beklediği eşeği çıkarmış damdan...