-Kelebek güne seslenir;
Her zaman bir başka gün müsün, yoksa sen bende biten bir gün müsün?
Oysaki benim tek bir günüm var ve biliyorum sen farklı günlerde mutlu oluyorsun. Farklı yeni bir günle farklı dünya’ya doğuyorsun. Ama o dünya da ben olamam. Varlığım bu kadarmış, koskoca bir ömrü bir güne sığdırmakmış. Ben o güne sığdım, sığdım da, sığındığım gün bana sığınamadı. Öyleyse yeni günle yeni dünyalar içinde güzel hülyalar seni bulsun…
-Batan güneşle beraber gün ardına bakmadan gidiverir ve kelebek son saatlerini yaşar. Gün kanatlarını kırmıştı, soldurmuştu renklerini. Fakat uzaklara bakan gözleri, güne mersiyeler söylüyordu;
Ey gün, gideceğin yerde umarım beni hatırlamazsın. Çünkü beni hatırlarsan asla huzur bulamayacaksın. Ve aklında hep şu cümleler can bulacak; ben seni katıksız, yalansız, tertemiz sevdim…
Elveda günüm… İlk günüm… Son günüm…

Merhaba ölüm… sen benim en uzun ömrüm…