Öfkeyle kalkan zararla oturur. Diye boşuna dememişler..

Evet arkadaşlar, bakmak ve görmek anlamak ve anlatabilmek, bunlar o kadar zor kavramlar ki, insanlar birbirini dinlemiyor. Bile kafa sallayıp geçiyor. Çoğumuz anladığımız bir şeyleri sorup öğrenmek zor geliyor. Toplum kafası o kadar dolu ki bazen okuduğumu anlamayıp defalarca okumak zorunda kalabiliyorum.. Ama şu bir gerçek ki, toprak yüzünden kardeşler kardeşleri, anne ve babalarını hem küsüp Hemde öldürüyor.. Bizim milletimizde deve kini var. Küçük harflerle dinletemeyeceğimizi düşünürüz. Hatta düşünmeyiz.. Yaz yağmuru gibi parlar geçeriz. Sonrada süt dökmüş kedi gibi oluruz. Öfkemiz nineydi. Onu bile unutur, kendimize şaşar bu benmiydim bile diyebiliriz..

Peki ne olduda bu duruma geldik..
Biraz kendimize dönüp özeleştiri yapalım mı? Bizler aslında on parmak gibi hepimiz birbirimize benzeriz. Ne kadar farklı olduğunu düşünsekte.. Aynı toprakların insanı aynı suyu ve aynı gökyüzünü paylaşan genç bir devletin çocuklarıyız..
Daha ne oldu ki, şurada benim yaşımda olan bir çok köy çocuğu gaz lambasının önünde ders yapmış, mangalda odun kömüründe nar gibi ateşinde ısınmış, mahalle fırınında annesinin yaptığı mis gibi buğday ekmeği yemiştir. Öyle değil mi? Eski ve yeni durumları yaşamak hem zor hem kolay yaşanır durumlarla en çok bizler etkilenmiş olabiriz.. Ama bu bizim zorlukları yenebilme gücümüzü artırabileceğimizin kanıtı türk milleti öyle bir millettir ki, doktara gittiğinde bile derdini anlatamaz. Hastayım demekten rahatsız olur.
Gördünüz mü konu nereye geldi ..

Öfkeliyken otokontrolümüzü düzenleyebilmeliyiz. Yoksa, sonuçları bizlere pahalı patlayabilir..
Bu kadar yeter mi?

Bütün zamanlardan daha çok sağduyulu ve sabırlı olmaya ihtiyacımız var sanırım..
Ama nereye kadar...


Nurten Ak Aygen
13.09.2015