Herkes konuşuyor,

sesini duyuyorum babamın. Sonra bir kadın ağlıyor, hıçkırıklara boğuluyor diğeri.Oysa görüyorum, bakıyorum hepsi de gözlerimin önünde.Başucumda biri,birinin kalbime uzanıyor elleri.
İçim yangın yeri, hala diri külleri;gri,griye bulanmış gözleri.

Git Eylül.

Ve geldiğinde ne olur acını getirme, bana dünümü getirme, sonumu getirme. Hastane odalarının, serum şişelerinin, hayalini saran karanlık köşelerini getirme.

Git Eylül.

Kime iyi yüzünü gösterdiysen git, ona gül. Yapraklarını onun uğruna dök, şiirlerini ona oku. Çünkü ben ne seni görecek kadar güçlü, ne seninle konuşacak kadar hissizim.
Bir üçüncü ölüm olur bizimkisi. Ki bilirsin; iki ölüm vardır, ilki ölümdür hissetmezsin, fakat zulümdür ikincisi.
Omurgasız yaşamayı öğrendim ilkidir,
ve kemiksiz yürüdüm yol, yamaç. Merdivenler çıktım, düşe kalka, kırk mendil ıslaklığı.

Git;
Tarihler sevmez bir ikincileri, ölümler ilkinde güzeldir.

Çünkü aşk sende kirlenmiştir ve içimdeki tüm kaleler sende yıkılmıştır,
o acı şarkı sende yakılmıştır ağıt niyetine.

Gelirsen; iklim sonbaharı perdeler, kıyametler uğrar olmaz memleketlere. Masumlar ölür, acıyan yerler kanar topuk izlerinde.

Gelirsen; sessizliğim çullanır bütün hücrelerinde.

Git;
Çünkü ölümün ilki güzeldir,
ağrıyan yerdir bir ikincisi,
intihardır.

Çünkü bütün sevgiler sende kaybetti büyüsünü, sende.
Ağrıyan acıdır, sancı henüz körpe,
yaradır.

Herkes sustu.

Masanın üstünde bir bardak su. Ege’ye bakan bir manzara önümdeki. Arkamda cehennem koridorları. Bileklerimde ağrılı iğneler, kokular burnumda , solumaktayım çirkin bir hayat iklimini. Kimse yok şimdi, henüz gelmediler demek ki, herkes gider demişti birileri.

Omurgam ağrıyor,
kemiksiz yürümeyi öğreniyorum.
Koşacağım bir başka mevsim.

Öldürdüğün bir kelebeğim farz et,
Silindi,kumlara yazdığın ismim.


N.K


İZMİR