Bir tek şey istiyorum.

Dil, din, mezhep, köken ayrımı yapmaksızın; kardeşlik.

Sadece kardeşlik.

Huzur ve barış zaten gelecektir.

Birbirimize kalp kadar yakınken ne oldu da ayrıştırıldık sorusunun cevabı bellidir.

Herkes bir kez daha düşünsün.

Bu işin Alevisi, Sünni’si, Kürt’ü, Türk’ü olmaz.

Bu işin sadece insanı vardır ve insan, hayatın en önemli unsurudur.

Birilerinin hırslarına kurban edilemeyecek kadar büyüktür halkların kardeşliği.

Siyasilerin yapmak istedikleri acıdan nemalanmaktır. Her şehidin ardından anket yaptırıp puanlarının yükselip yükselmediğini kontrol edenlerin vicdanlarından bahsedebilir miyiz?

Hayır.

O halde sorun halkın içinde çözülecektir.

Bu ülkede barışı siyasiler değil, halk sağlayacak.

Şehit anneleri ağlarken, biz tebessüm ederken bile suçluluk hissediyoruz. Evet canımız yanıyor, boynu bükük çocukların babalarının tabutuna koşarak sarılmak istemelerini gördükçe binlerce kez kahroluyoruz.

Şunu da unutmamalıyız. Halkın içindeki barış kapısı kapanıp da, kavga kapısı açılırsa en büyük zararı yine biz halk olarak göreceğiz.

Acımızı, sevinçlerimizi bölüşeceğiz elbette.

Uçlarda değil de yatıştırıcı ve birleştirici ortamlarda bölüşeceğiz ki galeyana getiremesinler.

Biz de de tıpkı Suriye’de olduğu gibi iç savaş çıkartamaya çalışıyor dış güçler .

İçerideki hainler ise yeni bir madımak yaratmak peşindeler.

Aman dikkat!!!!!

Hülya Türk BOYACIOĞLU
09/09/2015