Bir üçgen vardı. Kenarlarının uzunlukları hep değişen bir üçgen. Her köşesinde bir başka hayat, deneyimler, çok farklı düşünceler, inançlar, yaşanmışlıklar vardı. Ama bunların en baştan bir üçgen yaratabilmesi için, birbirlerine sıkıca tutunmaları, en büyük darbelerin bile aralarındaki bağı kopartmaması gerekiyordu. Bir üçgen yaratmak böyle bir şeydir. Üçgenin bir parçası oldun mu, onu asla bırakamazsın ve her şey üçgen hakkında olur. Önemli olan kişilerin değil, sadece ve sadece üçgenin çıkarları ve geleceğidir. Sen yalnızca üçgeni oluşturmakta görevlisindir. Bir an gelir ki, kendi benliğini kaybedersin, geçmişinin ve yaşamakta olduğun anının hiç bir izi kalmaz. Üçgenin geçmişi seninkinin yerini alır ve kendini yitirirsin. Böyle bir andı. Hiç bir şeyin öneminin kalmadığı bi an. O anda sıyrılabildi üçgenin yoğun etkisinden ve kendini parçalara ayırdı. Üçgenin varlığı da bu şekilde son bulacaktı. Ama üçgen gücünü topladı ve yeni üçüncü kenarını, eskisine yakın kişilerden seçti. Üçgenin varlığı böylece, yıllarca daha devam etti.