Sonbaharim geldin işte; hüzün deselerde adına seviyorum seni! Dökülen yapraklarda kendimi buluyorum..Bende kırık döküğüm, sevgisiz kalmış ruhum... Herşeyden soyutlanıyor dünya seninle, varsa günahlar agaç dallarına asılan yanı astıklarımız; dökülüyor yerlere.. Ruhlar temizleniyor her sonbaharda... Yaşayan ölü bedenler yer arıyor kendine çürüyen yaprakların arasında, İlkbaharla yeniden doğmak için... Öyle güzel kokarkı toprak yağmur sonrasında ondan mı seni çok seviyorum...




Hazan’sın Hüzün’sün Ayrılık’sın Ölüm’sün yâ; kimilerine göre!..
Bazı sevmeler sahte sevilenler vefasızsa; senin suçun neki, niye ayrılık diyorlar Eylül ayının adına!




Sonbahar hüzün kokar, ayrılıktır
Dal ayrılır çok sevdigi yapragından
Agaç kalır tek başına ben gibi, uzak sevdasından
Rüzgarlarla inler, acıtır içini özlem
Kavuşacagı gün için, yıkılmadan ayakta bekler
Sevdasının sıcaklıgını hayal eder, onun onu saracagı günü dört gözle bekler
İlkbaharda aşik olur yeniden, onu saran yaprağına
Gitme der bir daha Sonbahar da gelse beni bırakma hep kal yanımda....




Ömrümüz de böyle işte sonbaharda yaprak döküyor.. Sona yaklaşıyoruz hayat irmağimiz aniden kuruyabilir ve bu dünyadan sararan yapraklar misali toprak olup göçebiliriz her an... İlkbaharı ve
Sonbaharı çok seviyorum; biri doğumu biri ölümü cağrıştırdıgı icin mi acaba? diyorum... Üç günlük dünyayı kırmadan, kırılmadan, hata, eksik, aramadan sevgiyle yaşasak olmaz mıydı, olamaz mıydı ?...

Ben öldükten sonra keşke deseniz bana ne faydası var... Boşuna dememiş diyen geleceksen ben ölmeden gel, sevmiyorsan uzaktan bir fatiha oku! yeter, mezarıma gelme gelme istemem!...




Son-bahar-ım




Ömrümün sonbaharında
Kırık dökük hayatın ortasındayım
Sadece aynalara güler oldu yüzüm

Bedenim yorgun,yüregim yorgun
Tenim cansız ve solgun
Bilmiyorum ki neresindeyim hayatın

Ben hep Son-Bahar-dım
Hep döküldüm hep üşüdüm
Ne farkeder ki yaşadım ve öldüm...



02 Eylül
15:44 2015
Gülfem/Melek