yakalarımız da kalır hep kirli lekeler aslında gözle gördüğümüz tek yerdir. ya başka yerlerde olupta göremediğimiz onlar nerde işte onlarda tıpkı gece gibi üzerinize çöker karnlık salar ve göremezsiniz. aydınlığınız, ışığınız büyüdükçe görmeye başlarsınız kötülüklerini yaptıklarınızı benim kısaca leke koyduğum bütün kirli duygular görünür ışık artıkça utanmaya başlarsınız. hani ufak bir çocuğun müstehcen bir yerin bir an olsun büyükleri karşısında açılması duyduğu utanma duygusu. irdilenmiş duygular değildir bunlar çünkü kimse üzerinde fazlasıyla duramaz kendilerinden diğerlerinde ayrıcalıklı olmadığı ve üstüne üstelik lekenin üzerinde fazlasıyla olduğuna kanat getirir ondan uzaklaşma çabasınada girişmez. bu pek çoğumuz için geçerlidir. yani giydiğimiz elbiselerin yakalarında kalmıyor sadece bize ait olan o kirli lekeler. adımarımızda, yüreğimizde, beynimizde kısacası her yerimizde. unutmak istediğim tek şey bencilliğim olsa gerek bu yüzden.