en umulmaz anlarımızda, üzerimizde en ağır çaresizlik duygusu varken aklımıza getiremediğimiz ve hatta başkalarının geçer üzme kendini dediklerinde nasıl da öfkelendiğimiz bize yeniden hayatı sevdirecek beklenmediklerimiz vardır, en kötü anlarımızda da ilkyardımcımız ilk kurtarıcımızdır çoğu zaman.umutsuzluğun ardından yeşeren yeni umutlar nasılda leziz oluyor ve tadini aldıkça da korkutuyor bir taraftan.o muhteşem mutluluğun yaşattığı muazzam korku ... hissettikçe ürpertir .yaşadıkça derinleştirir.yaşadığımız bizimdir ve hep en kötüsüdür . acıyı en çok çeken biz, sanki en mutsuz da yine bizizdir.hayat bizim için ilerlerken ve dünya sadece bizim için dönüyor sanırken elbette acıyı en çok biz çekiyoruzdur.umutlarımızın tükenmesiyle , daha da güçlenerek göğüslemekle hayatı mutluluğa dönüştürdüklerimiz. sayısı kayda değer yeterliliktedir ama biz mutsuzluklarımızla çoğalırız.sen benim umutlarım oldun.sen benim içimde boy veren fidanım , sen benim yüzüne baktıkça gerçektenmi hepsi gerçekmi dediğim uyanmak istemediğim derin uykularım oldun.benliğim gurur duydu . ben daha bir oldum .büyüdüm .kirazlandım.sıcağın ısıttığı koynumda ılık rüzgarım,serinleten güzelliğim,ısıtan cesaretim oldun.sen benim oldun .beni benden alarak.beni bana daha çok vererek.severek ....