ÖZ’ÜN SİMGESİ !...
Bir siyah kalem ve bir tomar kağıt.Hatırladığım ilk anılarımdan , ilk aşkımdan , ilk rencide oluşum ve ilk red oluşumdan itibaren kalem ucu hep kağıtta gezdi .Tıpkı kalbimin her atışının nedeni olan ilk ve tek umutsuz aşkımın adı gibi …özden öze akan düşünceler , duygular öz’de yetişip , hasat zamanı biçilen başaklar gibi …hep biçildiler , hep biçildiler , biçildiler .
Kendimi bildim bileli aşığım…
Hep bir umut , hep bir yalancı bahar , hep bir kedi fare oyunu …
Fareyi hep yediler !.
Sanırım yolun sonu göründü .Ben aşkımı hep yaşadım , hep yaşattım , hep capcanlı tuttum …
Meyvamı aldım . Tek mutluluğun , acı mutluluğun tek Simgesi , tek gülümsemesi , tek , tek , tek …
Artık herşeyim tek .
Sondan bir önceki ve son tek !.
Yolun sonundaki ışık parlıyor …
Parladıkça gözlerim doluyor ve yolun sonu , yolun sonu geliyor .
Hissediyorum ….
Yolun sonu geliyor .

Yavuz CEYHAN 24.08.2015