Bıktım usandım artık gözlerim yolları beklemekle bekletmekle.
İlikllerime işleyen hasreti bitirmek karabulutl gibi aramıza giren
Tepeleri yok etmek isterken dahada büyüyen dağlara ne dersin.
Son ümit kırıntılarımı harcıyorum. Yanlızlığımı paylaşacak dostum
Yok.Şikayetim var beni mahveden hasret rüzgarına,kara bulutları
Getirişinden aşamadığım dağlara kar yağdırıp ümitsizliğimi artırışından.
Ama ne çare yinede katlanmak zorundayım.Sulanmayan ümitlerimi
Sulamak zorundayım.Kötülerin konuştuğu ve insanlığın çöpe atıldığı
Yerde mert aramak imkansız bir şey olsa gerek.

Bazen kuşlar uğramaz olur; uğrasalarda utangaç gelin misali sesini
Çıkarmazlar.Yada garga misali pisliğini ilaç sanıp Gabara uğramazlar.
Ve korkumuzu gözlerimiz taşıyamaz hale gelir.Herkes dahada gaddarlaşır.
Bir güne bir imparatorluk sığdırıp hükmetmeye kalkarlar.Kendi yaşantılarında
Ki acizliği unutup,değişik bir insan olarak tanıtırlar.

İşte o zaman gerçek dostlarım gerçek sevgilerimi arar ve düşen
Her kar tanesine bir sitem yollar bir sitemimi anlatırım ÜMİTSİZCE

Kanlı GABAR günlüğünden