İnsan, güzel varlik. İnsan olmayi, insan kalmayi ve insani tanimayi seviyorum. Vahasini asindirdigim engin collerde bebek ayakkabilarimla gezinmeyi seviyorum. Etrafimdakilerin dunyasinda minik bir dokunuş birakmayi da kendi dunyama cizilen eşsiz tablolari seyretmeyi de ... Üstelik anilar oyle comertce birikiyor ki, bellegimin prematüre kapasitesi dayanamiyor icerinin yogunluguna. Bu ne kalabalik, diyemeden gecemiyorum.
Her yeni gün, yeni bir perde. Her sahne, eylül yagmurlarina iri ve kara gozleriyle merak ve cosku katistiran Arap kizinin halini birakiyor uzerimde. Yüzümün camdan usumesine ve adima şarkı yazilmasina aldirmadan kalpler ciziktiriyorum cama, ince parmaklarimla. Kalpler ucup buhar olacak suphesiz fakat hafizamin vefasi peteklerini örmüs olacak. Yasadigim her yeni gun ve tanidigim her guzel insan, bende kalmaya ve benim olmaya niyetli kinali bir ani birakacak. Bu yuzden hiçbirini unutmayacagim, unutamayacagim.
Ic basincim catlasin, umrumda degil ; hosgeldiniz guzel insanlar ve anilar. Buyrun, hayatima...