17 Ağustos 1999 Hangi güne denk geldiğini hatırlamakta zorlanıyorum, ama ertesi gün işe gitmiştim. O akşam yani onaltısında iş yerimden beraber çıktığım, iş arkadaşıma misafirliğe gitmiştim. Annem memleketteydi, erkek kardeşim evde yalnızdı. Arkadaşımın annesiyle sohbet ediyoruz, hava epey bunaltıcı, saat 02, 30 gibi serinlemek için duşa girdim, dışarı çıktığımda teyzem meyva hazırlamıştı, uykum yoktu sohbete kaldığı yerden devam ettik. Aradan fazla bir zaman geçmemişti ki, oturdugumuz masa ileri geri gitmeye başladı, anne deprem oluyor demeye kalmadı elektrikler gitti, kadıncagız ilk olarak evlatlarım diye bagırdı. Elimde ki çakmağı yaktım, ona yol gosterdim ama ilerleyemiyorduk, bina bir saga bir sola yatıyordu biz 3. katta idik. Bulundugumuz katta ki oğlu ve gelinini kaldırmayı basardık. Merdiven basında onlara çakmak tuttum aşagi inmeleri için, aklıma çocukları geldi, uyku sersemi 3 yaşında ki Ömeri içerde unutmuşlardı. Neyse babası yukarı çıkıp aldı ve tekrar aşağı indi..Teyzem her kata inerek, kattakileri kaldırıyor hepsini dısarı çıkarıyordu. Herkesin çıktığından emin olduktan sonra ben de çıkmıştım. Gökyüzüne baktığımda yıldızların acaip şekilde büyümüş olduklarını farkettim. İlk işim ailemi aramak oldu ama telefon şebekeleri çokmustu, hiç kimseye ulaşamadım. Biraz dışarıda bekledikten sonra elektrikler geldi ve ben yeniden 3. kata cıkıp televizyonu açtım. Çünkü telefonlara hala ulaşılamıyordu ve ben ailemi merak ediyordum Tekirdagda durum nasıl, ve ya bölgede durum nasıl haber almaya çalışıyordum. Durum kötüydü ev halkı o gece çoluk çocuk sokakta bekledi ben biraz kıvrılıp uyudum sabah iş vardı. Hayatımda yaşadığım en büyük deprem buydu. Unutmam imkansız. Ölenlere Allahtan rahmet kalanlara sabır diliyorum. Depreme yenilmeyin, lütfen önlemlerinizi alın ve ailenizi deprem konusunda bilgilendirin.