Kırık aynalar nasıl paramparça gösterirse insanın yüzünü, işte öylesine paramparçayım. Ayna bu… Atarsın yenisini alırsın. Ya ben… Ben nasıl yeni bir ben olacaktım ki… Hayallerime karıştırdığım gerçekleri mümkün olsa da suya bıraksam. Hani su ve yağ karışmaz ya… Belki hayal ve gerçeği de bu şekilde ayırabilirim. Yine de seviyorum hayal kurmayı. Çünkü kimseler gözlerimin önünde beliren siluetlere dokunamıyor. Beynimde oluşan görüntüleri kimse gölgeleyemiyor. Dünyayı arıtırken pisliklerden önüme kimse geçemiyor. Gece ve ben… Karanlık zaten dost benimle… O olmasaydı hayal kurmak için en rahat zaman dilimini nasıl yakalayacaktım? Gecenin gül bahçesinde sevdiğimi nasıl arayacaktım, güllerin içinde.

Devrilsin bırakın. Sizin olmayan her şey devrilsin, bitsin, yok olsun. Kınamayın sakın beni böyle dediğim için. Bencilce ve zalimce bulmayın beni. Ben hayal evrenimden söz ediyorum. Orada devrilen, biten hiçbir şeyin kimseye zararı yok ki. Uygulamıyorum ki gerçeğe uyandığımda. Devrimi hayallerimde yapıyorum sadece.

Sen kirpiğine toka takan kız. Saçına ne oldu ki kirpiğine takıyorsun tokayı? Ya sen etek giymiş delikanlı; ne geziyorsun sokaklarda? Bu hayal de nereden çıktı şimdi? Kime mi? Elbette kendime soruyorum bu soruyu. Siz gidin hele arka tarafa, ben bir arkadaşımla buluşacağım.

Uyku, bak sana da sesleniyorum: “ Yoğunlaştın yine... Esirin olmak durumunda kalacağım az sonra. Hayallerimi birbirine karıştırmaya başlayınca anlıyorum ki, göz kapaklarımı kilitleyen sensin. Az daha izin ver. En güzel hayallerimi kuramadım daha. Hani bir yarışmaya katılmıştım ya… ( Aman Allah’ım! Uykumla konuşmaya başladım) İşte o yarışmada ödül alma hayali de kurmalıyım. Gözünü seveyim uyku, git şimdi başımdan. Bak daha, çok para kazanıp yeni bir ev alamadım. Önüne gıcır gıcır bir araba çekemedim. Hay Allah!
Gel de çık şimdi işin içinden...

Aynalar kırık, kırık aynalardaki hayallerim paramparça...

Ya ben...
Git başımdan uyku!

Ülkü Duysak