Bu günlerde duygular isimsizdi. Cismi vardı elbet hatta öyle bir vardı ki; boğazları acıtır, yürekleri yakardı. Bel doğrulmaz, yüz kurumazdı. Destekçi arardı yorgun düşmüş gönüller. Sıkı sıkıya el tutanlar, sırt sıvazlayanlar geçiremezdi içlerdeki sıkıntıyı, dindiremezdi gözyaşları. Tek teselli Şehidin üstü başıydı belki... Üstüne bulanmış, kurumuş kanıydı dermanları. Çektiği her nefeste buram buram Oğul kokan, Yiğit kokan, Mehmetçik kokan annenin kor düşmüş yüreğine bir damla suydu belki bu kıyafetler. Komutanın getirdiği haberle ocaklarına düşmüş ateş bundan sonra hangi ağıtı susturabilirdi? Eğdiği başıyla taziyeye gelenlere "Vatan Sağ olsun." diyen babanın ne zaman kalkardı eğdiği başı yerden? Al yıldızlı bayrağı bağrına basıp içli içli ağlayan annenin nasıl durulurdu acısı? Hiç bir ayrım gözetmeksizin Vatanını canıyla kanıyla koruyan Askerimizi gözünü kırpmadan şehit eden teröristin ölüm haberi geldiğinde mi? Sürüden bir köpek eksildiğinde dağılır mı ki geride kalan it sürüsü? Artık daha gelmez mi şehit haberi? Analar ağlamaz, ocaklar batmaz mı?





Selam olsun Yedi Ceddin Şehit düşmüş Torunlarına...