Bir soğuk kış günüydü çocuklar ellerine birer kar topu almış en uzağa fırlatma yarışı oynuyorlardı. Yüzlerinden bir sevinç akarken onları mutlu görmek çok güzeldi. Ancak çocuğun biri engelli olduğu için onlara yetişemiyordu, dışlanıyordu,tanınmıyordu ve daha doğrusu hiç mi hiç ilgilenilmiyordu. Yanına gittiğimde çocuk gözlerinden süzülen yaşlar, ellerinde sadece bir çift eldiven ısınmaya çalışıyordu. Bir ara konuşmaya başladım adını sordum ve şu cevabı aldım Bu dünya da olmayan umutlar ve hayallerim bir boş tenekeden hiç bir farkı yok dedi. Bu cevabı alınca çok üzüldüm acı gerçekleri ve doğruları duymak bazen biz insanların zoruna da gitse kabullenmek gerekir dedim. Sonra beraber konuşmaya başladık beraber yemek yeyip karnımızı doyurmak sessiz sokakların ardından bir mum gibi düşen ışıklar gibi tüm geçtiğimiz sokakları aydınlattık ve her zaman ki cevabımız şu oldu ; Her insan engellidir bazıları doğuştan engellidir bazıları dışlayan engellidir önemli olan engelleri beraber aşmaktır. Gelin kardeşlerim engelleri beraber aşalım çünkü aydın Türkiye bizi bekler.