Ayrılık; belki de ayrı kalıp,kalplerin birleşmesiydi sevgili.Ya bize böyle öğretildi ya da biz ayrılığı yanlış anladık.Bilemiyorum.Ama tek bildiğim kalbimin seninle atmak istemiş olmasıydı...
Biliyorum çok zor sensiz her aldığım nefes.Bazen insan aldığı nefeste bile sevdiğini yanın da ister mi ? İstiyor arkadaş.Sebepsizce.Sadece sevmek ve nefesini hissetmek istiyor...Galiba çok şey istiyoruz.
Yerine sevmek istediğim insanlar oldu.Ama sadece istedim.Bir adım atmak isterken aslın da hiç ilerleyemediğimi gördüm.İçim de ağrıyan bir şey var.Kalbim mi yoksa anılarımızın mı canı yanıyor dersin ? Hayır."BİZİM"canımız yanıyor aslında.Ve herkes rüzgar oldu hayatım da.Bu yüzden sana olan yangınım asla sönmedi. Bir kahve,bir sigara ya da birkaç fotoğraf...Bunlar kalp ameliyatı öncesi gibi.Korkuyorum.Ölmekten değil,seni kaybetmekten korkuyorun.Bakıyorum da halen göremiyorum seni yanımda.
Biz hep yarım kalan hikaye olduk seninle.Asla roman olamadık.Zaten ne yaşadık ki birbirimize anlatsak roman olurdu ? İnan orasını hiç bilmiyorum...
Senden isteğim sevgili.BENİM GÖZLERİM KAPANINCA DEĞİL,GÖZLERİMİ SENİN GÖZLERİNDEN ALAMADIĞIM ZAMANLARDA SEVMİŞ OLMANDI BENİ.
SALİH SARIKAYA