Ecdada Mektup yarışmasına gönderdiğim bu yazıyı sizlerle de paylaşmak istiyorum.

Dualar yükseliyordu semaya... Gözyaşlarımız gözlerimizi kavuruyordu. İçimiz kıpır kıpırdı ama. Anadolu insanı tek ruh olmuş, kalplerimiz aşktan , minnetten taşıyordu. Anadolu’ da gözler yaşlı bayram havası esiyordu. Hasta adam dirilmiş, savurmuştu toprağındakileri

Ey! anasını, kardeşini, eşini arkasında bırakıp giden Mehmetçik!
Söylesene içimide fırtınalar kopartan sen değil miydin?
Oğlundan bir kanlı mendil gören Anadolu Türk kadını! Bırak gözlerindeki yaşlar içine aksın, oğlun çok şey bıraktı yarınlara..

Patlayan serin, soğuk zafer nidaları...
’’Birlikte rahmet, ayrılıkta azap vardır.’’ der Resulü Zişan Efendimiz. İmanla birlik olmasaydı biz şimdi kara toprak olmuştuk yahut yaşayan ölü. Birlik olmasaydı savuramayacaktık niceleri.

Vatan her şeyden önce gelir bunu bize sen öğrettin Çanakkale.

Şimdilerde herkes benliğini yitirmiş
Şimdilerde bir takvim haber veriyor Çanakkale’yi

Gözyaşların olmak isterdim Çanakkale. Olup kanla yoğrulmuş toprağına karışmak.

Gözyaşların olamak isterdim Mehmetçik. Olup kandan okunmayan mektubuna akmak.

Bugünlerde ağlayamıyorum eskisi gibi, gözlerimi yaksa da akmıyor gözyaşlarım. Biliyorum onlarda utanıyorlar.

Unuttular Evlatlar Ecdadlarını.

Seni anlamaya geleceğim Çanakkale. Şehidimin ayak bastığı topraklara gururla yüz sürmeye geleceğim, yakında, yakında.

Yüreği dağlanan ana, artık ağlama, ağlama da üzme şehidini.