Bizim evin Mavişi yani kuşumuz bize çok alışkın bir muhabbet kuşuydu.Özellikle de bana çok alışkındı.Benimle oynamayı çok severdi.Kendini bir tek bana sevdirirdi. Ama bir gün yani dün ben balkona çıkarken benim arkamdan gelmek istedi. Ben arkamdan geldiğini fark etmemiştim.O sırada balkondan kaçtı .Aslında’ kaçtı’ kelimesi de biraz yanlış oluyor.Sadece yanıma gelmeye çalışmıştı.Neyse , ben kuşumu çağırmaya başladım ama artık gitmişti.Tabii o üzüntüyle ağlamaya başladım. İnanamıyordum! Benim o tatlı Mavişim diğer ismiyle Çiko artık yoktu!Akşamım üzüntüyle geçti.Sabah ise annem bir aceleyle bağıra bağıra bizi kaldırdı .Meğer mavişin sesi arka sokakdan geliyormuş.Biz bir hışımla kalktık.Camdan balkondan baktık.Ben ona seslendikçe bana cevap veriyordu.Benim kuşumdu,anlamıştım. Çünkü hep böyle anlaşırdık.Ben onu çağırdıkca o öterdi.Hemen dışarı çıktım .Etrafa bakındım Mavişin sesi arka sokaktan geliyordu.Oraya doğru koştum.evet oradaydı! Göremesem de annemler ağacın tepesine olduğunu söylediler. Seside oradan geliyordu. Oradaydı. Çağırdıkca cevap veriyordu ama aşağıya bakmak aklına gelmiyordu.Ağacın en yukarısındaydı.Komşumuz bize kuşun bir başka kuş olmadan inmeyeceğini söyleyince ablamlar, amcamlardan onların kuşunu almaya gittiler. Ne yazık ki gecikmişlerdi.Ağaçtaki diğer serçe kuşları Mavişimi kovdular. Maviş de bir hızla uçtu. Arkasından koşsam da yetişemedim. Çevredeki komşular geri döndüğünü söylediler. Ve ben de 3 saat boyunca kuşumu arayıp durdum. Maalesef ki, bulamadım. her kuş sesi duyduğumda dışarı fırlasam da hepsi yanlış alarmdı.Şimdi hala umudum var.İnşaAllah gelir.Çünkü ben kuşumu daha şimdiden çok fazla özledim...