biz insanlarne kadar tuhafız...
hep istiyoruz ve her zaman bi şekilde oluyor isteklerimiz...yanlız sonu gelmiyor bunların...her daim
devam ediyor...hep daha fazlasını..daha güzelini...iyisini...
neden bu böyledir...nedir bunu bu derece hayata koyan...insanın içini saran...
bakıyorum...küçücükdüm..kendimi bildim bileli bir varoluşun içinde hayat denen bu kaos ta aslında...devamlı
herkes gibi gidiyorum durmadan..büyüdüm işte...yine devam ediyor yaşam...yine ben...değişmeyen içimdeki duygularım..
bitmeyen arzularım...isteklerim...çoğu zaman ulaşılan bazan uzakldan bakakaldığım çokca şey...ve korkuyorum, tüketmekden içimdekileri...körelmekden...
sorguya çektiğimde kendimi...hüznün boğarcasına olan sessizliği...mutsuzluklarım...
sonra mutsuzluğumdan çıkardığım mutluluklarım...
konu, istemek beklemek ve almak sonunda...
içinden çıkamadığım sonu yok gibi görününen hayat...
sonra yine anlıyorum...samimi olmak hayatla...bunu başardığımı düşünüyorum...ve biliyorum yok edemeyecek hiç bir şey...lüx değil çünkü bunlar...aşırı bir şeyler yok görünürde...tuhaf olan biz insanlar dedim...lakin tuhaf olan sadece benliğim...
isteklerimiz olmasa da zaten hayatın bir anlamı kalmayacakdı ki...her daim olmalı insanın önünde bir umut...ulaşabilmek iiçiin verilen bir savaş...sonunda mutluluğu yeter...
daha sonrasıda gelıyor...gelsinde...