Günümüz insanları alışkanlığın getirisi (pardon götürüsü) olarak küfretmekten kendilerini alamıyorlar. Bu hadise çok utanç verici ve bir o kadar da üzücü bir durumdur aslında ama bunun farkında olan kesim çok az.
Ben de küfredebilirim ama bazı nedenlerden dolayı yapmıyorum bunu…
Bu dil biz insanlara Allah tarafından verilmiş büyük nimetlerdendir. Bu nimetle yemek yeme, tat alma, Allah’ı zikretme, İslamî konularda konuşma gibi faaliyetleri yapıyoruz. Ben bu güzel işleri yaparken orayı küfür pisliğiyle kirletemem. Kirletemem çünkü; buna ne insanlığım, ne de müslümanlığım izin verir.
Bir gün bir küfürzâdeyi/küfürzedeyi yakaladım ve sormaya başladım:
--Dostum neden küfredersin?
-Abi sinirlenince yapasım geliyor, tutamıyorum kendimi.
Sohbeti koyulaştırıp sormaya devam ettim:
--Hımm… Dostum sen bir köpeğe vursan, köpek ne tepki verir?
-O da bana saldırır muhtemelen
--Hımm… Yani senin yaptığını(küfretme işini) yapar değil mi?
- Eee… e-evet
--Yapma be dostum, yapma, hayvanın yaptığı gibi yapıyorsun. Yapma da arada biraz fark olsun. Yapma da insanlığın ortaya çıksın.
Neyse, bir soru daha sordum:
--Sen anne ve babanın yanında küfreder misin?
-Tabii ki hayır!
--Hımm… Anne ve babana saygın var diye yanlarında küfür pisliğine batmıyorsun. E annen-babana saygın var diye küfretmiyorsun, kendine hiç mi saygın yok. Saygın yok ki böyle yapıyorsun. Kendine karşı saygısızlığın; kişiliğindeki kusurları gün yüzüne çıkarıyor…
- (…) (uzun bir sessizlik) (…)

Küfürbazlara sesleniyorum, küfürboz olun! Küfrünüzü bozun, kendinize, insanlığınıza dönün…


-İbrahim GÜNGÖR