"Delirmek için ne yaptın."
-Ben delirmedim.
"Delirdiğini söylüyorlar. Neden?
-Çünkü onlar deliler.
"Aksini senin için söylüyorlar."
-O halde onlara inan.
"Ama deli olmadığını söyleyenler de var."
-Beni ne ilgilendirir.
"Peki sen deli misin?"
-Hayır.
"Neye inanmalıyım."
-Bir deliye.
"Sana mı?"
-Ben deli değilim !
"Ne zamandan beri bu çöplüktesin?"
-Dört yıl.
"Neden buradasın?"
-Sence?
"Bilmiyorum... Neden kardeşini..?
-Ben öldürmedim!
"Ama.."
-Aması falan yok.
"Peki kiminle konuşuyorsun?"
-Dostlarımla.
"Kim onlar, sevimli hayaletler falan mı?
-Bu lafından hoşlanmadılar.
"Beni duyuyorlar mı?"
-Hayır.
"Nerden biliyorsun hoşlanmadıklarını?"
-Burda olsalardı hoşlanmazlardı.
"Peki neredeler?"
-Arkanda.
"Burada değiller demiştin."
-Artık buradalar.
"Sen korkmuyor musun?"
-Korkuyorum.
"O halde neden gitmelerini söylemiyorsun?"
-Korkmuyorum.
"Ama korkuyorum dedin."
-Kanıt? Korkmuyorum.
"Sen delisin !"
-Yaklaştılar. Hemen arkanda. Yüzü ensende.
"Ne yapıyor?"
-Hiç...
"Gidebilir miyim?"
-Hayır.
"Seninle anlaşamayacağız?"
-Senin de mi dostların var.
"Ne dostu?"
-Anlaşamayacağız dedin.
"Dostum falan yok. "
-Hiç mi?
"Gerçek dostlarım var."
-Ben kadar gerçek mi?
"Evet. Hiç dışarda arkadaşın var mı?"
-Var. Ama yok.
"Nasıl yani?"
-Ben arkadaş edinmem.
"Dost edinmişsin?"
-Onlar dostum değil.
"Ama dostlarım demiştin?"
-Sen de gerçek demiştin?
"Benim dostlarımı görebilirsin."
-Seninkilerin dostluğu kadar benimkiler gerçek.
"Nasıl yani?"
-Yani yoklar.
"Ama var."
-Var fakat yok.
"Kahve?"
-Yok.

(Devamı yarın...)


Bahattin BERKDİNÇ