"Başladım yürümeye..Birde baktım yine baştayım..Başladım isyana.."
"Küçüğüm,çocuğum ben daha.." diyebilmeyi öyle çok isterdim ki..Ama yüzüm yok çocukları kirletmeye.Büyüdüm;artık pembe elbiseli,pamuk şekerli kiçik esmer kız değilim.Siyah gözlerimin ışıldayan mutluluğu söndü;gamzelerimi kimse bilmez,göremez hale geldi.Su gibi akıp giden zaman durdu artık ya da çok yavaş ilerliyor.Belkide ben zamanı durmuş sanarken o daha hızlı geçip gidiyor.
On sekizime geldim.Ama sadece biyolojik olarak..Oysa ben on sekizimi çoktan geçtim.Baksana neler öğrendim.Yürümeye başlamadan durdum,gülemeden ağladım,sevilmeden sevdim,kaçamadan yakalandım,göremeden kör oldum..
Renkleri kaybettim.Yeşili de pembesi de kırmızısı da..Hepsi siyah!Armağan edilen gülümsemeyi nereye koydum hatırlamıyorum..Hayatımda en çok sevdiğim adamı(babam),bir hırsızın yanında sönük bıraktım.Bana bir kalp vereni o kalbi çalana tercih ettim.Ne kadar bencilim!Sevildiğimi bilmiyom.O yüzden şimdilik sadece seviyorum.
İnsanın yaşamıyla ölümü arasındaki o kaçınılmaz çizginin ne kadar kolay aşılabildiğini öğrendim.Çoğu zaman akrobat gibi yürüdüm o çizgide..Korktum! Korktuğumu bilmeden..Düşmek istemedim asla ama ayağımı kaydırdılar.Düşerken tuttu gene birileri,umut oldular bana her seferinde.Ama onların da sonu geldi çattı bir gün.Gittiler..Benim umutlarımı da birlikte götürdüler...
Annem hep "deli kızım" der bana.Oradan çok mu umursamaz gözüküyorum?Hiç kafam yerinde düşünemedim ki akıllanayım.Halbuki küçükken çok yaramaz ama bir o kadar da zararsız bir çocukmuşum.Şimdi?Değişmeyen tek şey bu sanırım.Hala yaramaz ve zararsızım.Sadece kendime zarar veriyorum.Başkalarını düşünmekten kendime iyi davranacak vakit bulamıyorum.Hep isyan ediyorum kendime kayboLmuş haykırışlarımla..
"Kimse beni kafamın çindekileri gerçekleştirmekten alıkoyamaz." derdim.Taa ki vazgeçmeyi öğrenene kadar.Aslında sadece aptalı oynuyorum,vazgeçmiş numarası yapıyorum kendime.Hala hırslıyım,o gücü hissedebiliyorum kendimde.Tek yapmam gereken inanmayı öğrenmek.Sonra başkalarını da inandırabilirim kendime.
Beni yok sayana daha fazla önem veririm.Çünkü itiraz edebilenleri severim.Kabullenmek kolaydır,ama karşı koymak herkesin harcı değil!
Güçlüleri severim benle baş etmeyi bilirler.İyi bir rakibim olsun isterim ama güçsüzleri de göz ardı etmem.Bir yerlerden başlamak gerek.
Ağlamak nedir iyi bilirim.Sadece kurumuş gözyaşlarını dökmek değil,ıslatabilmek hayatı.Su damlalarıyla değil kalp acılarıyla...
Gülmeyi de gördüm bir zamanlar..Çoktandır tazelememiş olsamda..Siz hiç uyurken gülen bir bebeği izlediniz mi?İşte en güzel gülümseme o masum,şirin bebeği seyrederken farkında olmasan gülebilmektir.
Ben buyum böyleyim.Hatalarım çok ama öğrendiklerimigöz ardı etmeyin.En azından itiraf edebiliyorum kendime bu satırlarla.İşte kazanmak bu değil midir? Ama ben hala yenik durumdayım.Önümde çok round var geçmem gereken.O da olmadı uzatmalara oynarız :) Hala şansım var değil mi?





SEVİM GÜZEL