Sevdiğim , bitanem öyle bir yoksunluk içimdeyim ki sen gideli yada gelmeyeli.... Sanki hiçbir dilde bunu tarif edecebilecek bir kelime yok. Böyle bir tanım henüz varolmamış gibi.
Yeni değil bu dayanılması güç acı çekişler. Bu tarifsiz eksikliğin yüreğimi çürütmeye yanındayken başladı. Sen bilmedin...
Yeni birşey öğrendim senden sonra. Herkesin içinde iyi insan ideal eş/sevgili varmış aslında.
Sendeki mükemmel aşığa tutuldum ben de. Günlerce aylarca bekledim öyle olmanı, varlığında barındırdığın en iyilerinle beni sevmeni. Yıllar geçti ama o an gelmedi . Sıradanlıktan sıyrılmayı denemedin bile. Biriktirdim yorgun uykusuz beklediğim zamanların acısını. Artık taşıyamaz olduğumda yeter dedim. Madem içindeki tüm iyileri benim için dökmeyeceksin ortaya o zaman gerek yok aşık rolü yapmaya. Ne kolay vazgeçmiştim sana göre. Pervasızca dökülmüştü ağzımdan... Bitsin.
Oysa bir çırpıda söylenen bir söz değildi benimki. Yığılmıştı! doğru adamın içinden çıkmasını beklediğim günlerin yorgunluğu. Yıpranmıştı umutlarımı taşıyan sütunlarım. Dökülmüştü sıvam, yıkılmıştı surlarım. Ayakta duramazdı artık sevdam. Biliyordum çünkü; içinde sınırların ötesine varabilecek bir mecnun vardı. Biliyordum seviyorum demek bunu gerektirirdi. Ama olmadı.
Büyü bozulmadı ve sen mecnuna dönüşmedin. Görmüştüm oysa içinde , yüreğinin derinliklerinde. Bir sorun vardı masalda. Yıllarca dönüşmeni beklemek olmamalıydı payıma düşen, en azından birgün beklenen olmalıydı, olmadı.
Meğer iki ayrı masalın kahramanlarıymışız biz yani ikimiz .
Rapunzel kurbağa prense aşık olur. Ama prens gerçek haline bürünemez bir türlü ve tutsaklık sürüp gider .
Birgün kurbağayı serbest bırakır prenses. Hiç düşünmez kaçar gider o da. Bulur gerçek prensesini ilk düzlükte kurbağa ve dönüşüverir aslına.
Rapunzel mi?
O hala kulede. Kurtarılmayı beklemiyor o gideli. Saçının telinden kalbinin damarlarına kadar kırılmış heryanı. Acıdan kaskatı kesilmiş yüreği. Tüketmiş içindeki iyiliğe dair herşeyi.
İşte böyle: Senin masalının prensesi ben değilmişim meğer.
Başka ellerde can buluşunu görmek dayanılmaz bir acı.
A benim merhametsiz sevdiğim, hadi ben farkında değildim bu gerçeğin. Değişmeyeceğini bile bile bunca zaman nasıl kıydın bir günahsıza. Bir küçük haklısına sığınmak ne kadar vicdansızca.
İşgal etmek bir yüreği fethetmeyi düşünmeden. Kuşatmak bir benliği, yar olmayı düşlemeden. Hangi kitaba sığdırılabilir bu durum.
Canımı acıtan ne bilmiyorum . Sen diye diretttiğim için kendime mi kızıyorum yoksa bende diretmediğin için sana mı? Aslında kimsenin masalında prens olamasaydın içim bir nebze rahat olurmuydu onu da bilmiyorum.
Sorun tercih edilmemek mi acaba ?
İçindeki tüm iyileri görmüştüm, ama sen esirgemeyi seçtin.
Tüm benliğinle ortaya koyamayacaksan sevdiğini meşgul etmeyeceksin hiçbir yüreği.