Önce içimi ılık ılık bir ürperti kapladı. Aklımın her safhasında kapılar çat çut kapanmaya başladı. O an ölmek istedim. Ölüm bile artık benim için inanılmaz derecede bir üstünlüktü ve ben bu üstünlüğe sadece baka kaldım
Bir kafes içinde kanatlarını yırta yırta ölmeye çalışan kuş gibiydi yüreğim. Cansız fotoğrafına bakıp saatlerce küfrettim.
Kaç sigarayı ard arda yaktım, bilmiyorum ...
Üzerime kaç kez güneş doğdu, kaç kez gece oldu, bilmiyorum ...

Beynimin derinliklerindeki uğultuyla başa çıkmak hiç de kolay değildi. Uyumayı unutan gözlerim karşı duvara bir perde kurmuş, tüm olan biteni oynuyordu anılarım.
Aynı anda kurduğumuz cümleler, iyi dilekler, gülümsemeler falan ... falan ...
Sancısı henüz taze bir ayrılığı göğsümde avuturken kaç yılı yedim acaba bu kısa zamanda.
Bağırdım sonra avaz avaz
her yankıyı tokat gibi patlattım bu boş odada.

Artık yalnızdım ve bu yalnızlık daha en başta geçmeye niyeti olmayan bir yaraya benziyordu. Aynaya baktığım yüzden iğreniyor , onu doya doya hırpalamak istiyordum. Kaybettiğimi kabul etmenin en güzel yolu , belki de boş vermekti. Ama içim onunla o kadar doluydu ki, onu benden çıkarınca benden bana geriye neredeyse hiç bir şey kalmıyordu.
Göğsümün sol yanında öldürmeyip süründüren izleri dışında .Üzerime gölgesi vuran kirpikleri altında kınından çıkmış kılıç gibi içimi kesen bakışları bir de ...




Yarı baygın at gibi sendelerken bedenim, bir sigarayı daha biten diğerine eklerken , sanki kainatın tüm harfleri tükenmiş , sadece onun adı kalmışcasına, dilimi deşe deşe adını mırıldanıyordum ...



O başka bir memlekette
başka bir kadının ellerini ısıtırken
ben soğuk etimi kesip atmak istiyordum , neresinden başlayacağıma bile bakmadan

İçine ağlamanın nasıl bir şey olduğunu o zaman öğrendim . Ruhun kurumadan giyilmiş çamaşır gibi nasıl etini sıkarmış
nasıl canın ağzından uçmayı beklermiş yaralı bir serçe gibi ,
o zaman öğrendim ...