Yamacında yaşamalısın aşkın, kollarında ölmelisin sevdiklerinin… kırmamalısın sevdiklerini, aynı zamanda çok aşırı da değer vermemelisin sevdiklerine. Eğer aşırı değer verirsen, kaybettiğinde yerini doldurmak daha da bir zor olacaktır senin için. Öyle sevdimi insan bir kere delicesine, hiçbir aşkı hiçbir sevgiyi koyamaz O’nun yerine kolay kolay. Belki hiç kimse O olamayacaktır ama sen yine sevecek, yine aşık olacaksın. O’ nu öyle değerli, öyle özel, öyle erişilmez yapan sen değil misin zaten? Sen O’ nu sevmeden önce O’da sıradan alelade biri değil miydi?
Şimdi şöyle bir düşün dostum; O’ndan daha güzel, O’ndan daha anlayışlı, O’ndan daha iyi, hatta O’nu sana unutturacak, bir insanla karşılaşmayacağını kim garanti edebilir? İnsan bir kere sevdimi, dünyanın sevdiği insanın etrafında döndüğünü düşünme aptallığına kapılıyor. Bu işinde en kötü tarafı bu olsa gerek. Zamanla anlıyorsun O olsun ya da olmasın dünya dönmesine devam ediyor. Ama ne giden zaman, ne kaybolan yıllar, ne de yok olan hayaller geri dönüyor. Sonrası dayanılmaz derin bir pişmanlık ve dilde ki bitmek tükenmek bilmeyen keşkeler…
Gerçekçi olacaksın bırakacaksın keşkeleri… önüne bakacaksın… geçmişini unutmayacak, unutamayacak ama yok sayacaksın. Düşünmeyeceksin çok fazla, kalbine zarar, ruhuna zarar, kendine zarar. Kendin olacaksın, kendin gibi davranacaksın. Yoksa ne mutlu olabilirsin, ne de mutlu edebilirsin…
Bir kere geldiğimiz bu dünyada, mutlu olmak herkes gibi senin de hakkın. Karşındaki kişiyi mutlu edebildiğin sürece mutlu olabilirsin. Mutluluk en küçük takım oyunudur… becerebilenlere…