Sevgili...
Yitirilen, bitirilen, beklenmedik bir serzenişle gelen. Ve aynı serzenişle giden...
Gücüm yetmiyor sensizliğe be sessizliğe. Üstesinde gelemiyorum bu kırgınlığın.
Kızgınlık yok sana içerimde. Beddua yok, ah yok sana haşa...
Bir başıma kalmışlığım yakıyor canımı yalnızca. Senden gelen hayra olduğu gibi, belaya da razıyım ben nasıl olsa. Bilirim ki cevapsız kalacak elinde tuttuğun bu kağıdın satırları.
İlk ve son mektubum bu sana, yetim kalan gönlümün arzusu...
Bundan böyle senin adının geçmediğin hiç bir cümle, hiç bir kelime anlam ifade etmeyeceği gibi ; hiç bir hayal, hiç bir mekan ve rüyalarda yetmeyecek yerini doldurmaya...
Oysa hep yanımdaydın. Ne şiirler, ne öyküler, ne yazılar yazmıştım ben sana. Okuyamadın...

( 4.6.2013 )