Derman aradım…

Ellerim çarmıha gerilmiş İsa gibiydi gidişinin ardından… Ne acılar içerisinde kaldı. Ne çok yokluğunu sevdi… Ama hiçbiri teninin verdiği tadı vermedi…

Durdu aklım; zaman geriye doğru işledikçe kaybolmaya başladı dilim… Sonra zihnim… Bana dair ne varsa ilerliyordu ardından bakarken, paleolitik çağa doğru…

Dudaklarım, ölümün kıyısında masumlaşan eski çağ hayvanları gibi susuyorken sana, Homo Neanderthal* bir hal alıyordu vücudum… Hangi taşa baksam tanıyamıyordum kendimi… Yıkılıverdi sanki üstüme çakmaktaşı kayaları… Yıkılıverdi, söyleyemediğim onlarca cümle…

Kimse yok ki derdime derman... Bıraktım ben de bu dünyanın ipini… Ne kadar geriye gidebilir ki zaman ve ben
ayrılık varken ne kadar insanlık kıyafetini giyebilirim ki…
Sana konuşmayı ve yazmayı unuttuğum bir dille “dur gitme” diye nasıl söyleyebilirdim… Ama dur gitme!

Hadi gel…
Sümerlere ilk şiir yazma mutluluğunu vermeye razıyım… Mağara sanatlarını yeryüzünden silmeye… Kendimi çakmaktaşıyla yakmaya…
Gel, seni o kadar yavaş seveceğim ki zaman, susacak… Dudaklarımdan dökülen cümleler bir arkeoloğun ellerinde yükselecek…

Gel! Susuz kalmasın çağlar… Kurumuş yapraklar gibi bırakma öpüşlerimi…

Sürnot: 1)Homo Neanderthal; Alt paleolitik çağda, günümüz insanların atası. Düşünme yetisi fazla gelişmemiş bulundukları dönemde avlanmak için ufak tefek taşlar yontmuşlar… Yani günümüz Türkçesiyle “mağara adamı/ insanı”
2) “No Habra Nadie En El Mundo” şarkısıyla ilham yaratan Buika’yı sesinden öperim…