Küçük bir çocuğum ben , bizim sokağın bitişiğinde, hanım teyze oturur, kahvaltısını kediler ile yapar ardından kılıç kalkan takımı ile danteller örer idi, nedendir bilmem seviyorum bu kadını, hayret edersiniz her gün iplerini bozuyorum bana gülüyor sadece . Akşam televizyon izlerken ilk defa gördüğüm birşeyi sordum anneme. Adam güler iken göz yaşı döküyor idi . Çok merak etmiştim. Ben hiç düştüğümde elime batan taşları çıkarırken gülmüyor idim oysa. Hokkabaz dedi annem adama , hokkabazlık yapıp insanları kaldırır imiş. Şu bana şeker verip kandırmak isteyenlerden sanırım. Ertesi gün yine sokağa çıktım. Hanım teyze ile yemek yedik. Çok beğendim yemeği , ardından da uyumuşum. Kalktığımda üstümde hiç bilmediğim bir kazak vardı. Kapıdan çıkarken geç kalma "Ali’m" dedi bana hanım teyze , ama benim adım onur? Bir an yüzüne baktım güler iken gözlerinden yaşlar akıyor idi. Hemen koşmaya başladım korkudan. Vay Hokkabaz vay...