Ve ardından:
- İnanmıyorum, dedi kadın.
Uyluk kemiğini merdiven tırabzanlarına dayamış ayakta dikilen adam sade ve net bir şekilde sordu:
- Neye inanmıyorsun ?
Basamakta oturmuş dalgın gözlerle nereye baktığı belli olmayan kadın aynı sadelikle cevapladı:
- Hiçbir şeye.
Bulunduğu yerden hareket edip kadının yanına çömelen adam devam etti.
- Ama bir şeylere inanmalı insan, dedi. Kendine inanmalı, aşka inanmalı, Allah’a inanmalı. İnanç insanın en müşkül durumlarda bile sırtını dayadığı bir umuttur. Umutsuz yaşayabilir misin hiç ? Öyleyse, inanmadan da yaşayamaz insan. Kendimden tecrübeliyi ben, duygularım yanılmaz benim.Karşındakine inanmadığın zaman kendine inan, sevildiğine inanmıyorsan aşka inan, adalete inanmadığın anlardaysa Allah’a inan.
Dalgın gözlerini adama çeviren kadın sordu:
- Peki sen neye inanıyorsun ?
Kadının solgun elini iki elinin arasına alan adam cevap verdi:
- İnandığım şeylere, dedi. İnandığım şeylere inanıyorum.