Hani başkaları bize ’’elindekilerle mutlu olmasını bil’’ der ve biz de buna daha çok öfkeleniriz ya...
Ben de bundan yola çıkaraktan sizlerle şu anımı paylaşmak istedim.
18-19 yaşlarındayken en sevmediğim saçlarımdı. Yarabbim ne tarak kar ediyor ne fırça büklüm büklüm sanki maşa yaptırmışsın gibi ve bir o kadar da siyah. Elimden geleni yapıyor bir gün düz saçlarım olsun diye dua ediyordum rengini değiştirmeler olmadı kestirmeler derken 23 yaşlarında geçirmeye başladığım rahatsızlık sonucu yavaş yavaş dökülmeye başladılar ve ben bu duruma öncelikle fazla aldırmadım. aradan yıllar geçti rahatsızlığımın ilerlemesi ve yapılan yanlış tedaviler sonunda saçlarımı tamamen yitirdim ve ne kadar saçma şeylere takılmış olduğumu o vakit anladım.
İşte elindekilerin kıymeti bil devreye girdi.Her sabah kalktığımda aynanın karşısına geçip ellerimi başımda gezdirir azınıza da razıyım dediğim günleri çok iyi hatırlıyorum.
Şuan elimdekilerle çok mutluyum ve kendime verdiğim bir sözüm var. Küçük şeylerle de mutlu olmasını bir şekilde başarmalıyım diyorum ve bugünkü halime şükrediyorum.