Adamın biri yolda giderken bir yetimin kaldırıma oturup ağladığını görür. Onun yanına varıp niçin ağladığını sorar. Çocuk eliyle bir ayağını gösterip,

“Ayağıma batan dikeni çıkaramıyorum.” der.

Adam, eğilir ve çocuğun ayağındaki dikeni çıkarır. Çocuk, yüzündeki gülücüklerle ona teşekkür eder. Aradan yıllar geçer. O adam da her ölümlü gibi son nefesini verir. Bir âlim onu rüyasında cennet bahçelerinde gezerken görür.

Adam, âlime şöyle der:
“Bana o dikenden nice güller açtı.”
Kim dikenden güller açtırmak istemez ki?

Oysa her yeni gün, cennet bahçesine açılan fırsatlar sunuyor Rabbim bize. Bir yetimi sevindirmek, bir yoksula yardım etmek, ihtiyaç sahibi birinin ihtiyacını gidermek, dahası yoldan insanlara sıkıntı veren bir taşı kaldırmak bile bize gül bahçesi olarak geri dönüyor.

Evet, fırsatları saymakla bitiremeyiz. Allah (cc) için yapılan her iyiliğin bahçemizde yeni bir gülün açması demek olduğunu unutmadan atalım adımlarımızı.

Her yanımız gül bahçesi olsun böylece…