İlk kez aşktan utandım, ilk kez sevmekten, elini tutmaktan, seni öpmekten ve koklamaktan…
İlk kez kahramanın olmaktan utandım.
Kahramanlar gibi karşılanmayı beklerken, arkamdan teneke çaldın, utandım…
Sevgisiz sesin ve sözcüklerinden, en çok da korkak yüreğinden utandım.
Bu kadar çok utanırken senden, sonra dönüp yüzüne baktım.
Bu kadar çok yüzsüz olmaktan utandım.
Ve senin olduğun tüm sayfaları kapattım.
Şimdi yüzsüzüm senin için, bir daha asla göremeyeceğin..!


Oturdum dün gece sessizliği dinledim
Sonra hayal etmeye çalıştım seni, üşendim
Sevgi beslemeye çalıştım, beceremedim
Nefret bile edemedim
Küçüldün, diyeceğim büyüklük taslayarak
Seni ne küçültebildim ne de büyütebildim
Sessizlikte yalnızlığımı sevdim
Yalnızlık sevilir mi diyeceksin, sevdim
En çok da sensizliği sevdim
Şşşşt...! Sakın ses çıkarmayın
Sessizliğimi kıskanır, onu da elimden alır

İyi Bak..!
Hayat siyah beyaz bir fotoğraf gibi
Ben gözlerinde denizi
Sen gözlerimde nefreti
Göremedin değil mi bende olup biteni
Ben ağlıyordum
Oysa sen beni gülerken görüyordun
Ne garip değil mi?
Bir de üstüne gördüğüne inanıyordun
2014-İstanbul