Kırılgan bir köprünün başındayım.Sana doğru geliyorum.Sanki içimdeki ses gitme diyor ama ben biliyorum ki kalbim farklı söylüyor.Gözlerim seni görmeye hasretken ben buralarda tek başıma yapamam ki.O yüzünü, bakışlarını bir kez daha görebilmek için sana gelmek istiyorum.Ama etrafımı saran ateş buna izin vermiyor.Kendime soruyorum:"seni bu kadar severken niye engelleri aşamıyorum,"niye içimdeki sesi değilde başka bir sesi dinliyorum."İşte yine çaresiz ve yanlız kalıyorum.Bana bunları yazdıran bir bakışınmıydı bilmiyorum ama bir gülüşündür beni hayata bağlayan.Seni kaybettkten sonra herşeyin değerini anladım.Sadece ağlıyorum.Ağlıyorum çünkü sen gelirsin, belki beni gözyaşlarıma sorarsın diye.Ama biliyorum ağlamakta fayda etmiyor.Herşey için çok geç.Gecem gündüzüm karanlık.Sen yanıbaşıda yoksun ki artık...Duygularımı sana veremeden gittin.Hemde koca bir gökyüzünü ağlatarak gittin.Şimdi ben bu acıyla boğuluyorum.Eğer gelmessen bu çılgın denizde bu boğucu hayatta boğulup gidicem.Senden istediğim bana gelmesen bile beni unutma.Ben seni hiç unutmayacağım.Ha bide benim kalbim artık senin ona çok iyi bak.Şunuda bil herşeye rağmen SENİ SEVİYORUM.